Dwa swiaty...

Akt pierwszy - strona ciemna - rzeczywistosc...

Po raz nie wiem ktory, az wstyd, zeby upominac sie o to u wlasnego meza....

"ostrzegam Cie poraz kolejny i w zasadzie ostatni... "

"o co Ci znowu chodzi?"

"nie jestem tylko matka,sprzataczka i kucharka, jestem tez kobieta, potrzebuje zainteresowania!"

"no i?"

"no i uwazaj... bo mozesz sie niedlugo obudzic z reka w nocniku..."

skwitowane cisza i glupim usmiechem pod nosem...

Akt drugi - tam gdzie swieci slonce - sama juz nie wiem czy rzeczywistosc...

"... nie boje sie odpowiedzialnosci, niczego sie nie boje, ale jesli znow nie dam kobiecie, na ktorej mi zalezy, tego czego oczekuje..."

" tzn ze jest kobieta na ktorej Ci zalezy? "

"tak... to Ty..."

"..."

"zdziwiona? wredna cholera jestes, wiesz? zawsze musisz miec wszystko czego chcesz?"

"zawsze...zawsze osiagam cel... gdybym byla mila, nie lubilbys... a Ty lubisz taka cholere..."

"lubie... :)"

zaswiecilo slonce... tylko po co? realnie nie ma na to zadnych szans...

Dlugo sie zbieralam do tej notki. A i tak nie potrafie napisac tego co tak naprawde bym chciala napisac... On jest jak cholerny dr Jekyl i mr Hyde... Raz tryska az emocjami i zaskakuje mnie swoja inteligencja, innym razem doprowadza do furii swoim milczenie lub unikaniem odpowiedzi. Nie raz jest tak, ze po prostu ze soba walczymy... Bardzo czesto tak jest... Tylko ze to wcale mi nie przeszkadza. Najczesciej jednak On walczy sam ze soba...

Jest jeszcze cos - tzw empatia... Zawsze wiem kiedy jest smutny, kiedy nad czyms dlugo mysli, zastanawia sie... kiedy nie chce odpowiedziec na pytanie, a kiedy po prostu nie moze. Wiem kiedy ma jakies zmartwienie, dolek... I wiem, kiedy po prostu potrzebuje jednego slowa i niczego wiecej, albo zwyklego przytulenia, ktorego i tak miec nie moze... Jakim cudem, mimo pewnej odleglosci?

Nie wiem, czy ktokolwiek z Was cos z tego zrozumial... Byc moze nie...