Carpe diem... Panta rhei...

*ROZMOWA Z ANIOŁEM*

Otworzyłeś Jej oczy Aniele Stróżu,

By spojrzała w dół

Na smutnych, drżących

I zagubionych ludzi,

Proszących o jeszcze jeden moment,

Jeszcze krótką chwilę ...

Opłakujących Jej radość

I spokój duszy, jaki niosła.

Zlitowałeś się Aniele

I oddałeś Jej swe śnieżnobiałe

Skrzydła ukojenia,

By mogła tchnąć w Nich wiarę.

Tyle dla Nich znaczyła ...

Uświadomiła im, że życie

To niekończące się pytania,

To brak na nie jasnych odpowiedzi ...

Szukała swej własnej drogi,

Próbowała odnaleźć Siebie.

Po drodze odnalazła Was ...

Pomogła zrozumieć,

Natchnęła Wiarą i Nadzieją,

Towarzyszyła Jej Miłość ...

Ufaj i podaj Jej rękę,

By mogła poprowadzić Cię drogą,

Która nie pokaleczy Twego serca ...

Płaczesz? A czy wiesz,

Że Twoje łzy nie wysychają same?

Pomaga im delikatny podmuch wiatru,

Budzony do życia dotykiem

Jej śnieżnobiałych skrzydeł ukojenia ...