Carpe diem... Panta rhei...

Najpiękniejszy ze wszystkich darów

 Każdego poranka bogaty i wszechpotężny król Bengodi odbierał hołdy swoich poddanych. W swoim życiu zdobył już wszystko to, co można było zdobyć, i zaczął się trochę nudzić.
 Pośród różnych poddanych zjawiających się codziennie na dworze, każdego dnia pojawiał się również punktualnie pewien cichy żebrak. Przynosił on królowi jabłko, a potem oddalał się równie cicho jak wchodził. Król, który przyzwyczajony był do otrzymywania wspaniałych darów, przyjmował dar z odrobiną ironii i pobłażania, a gdy tylko żebrak się odwracał, drwił sobie z niego, a wraz z nim cały dwór.
 Jednak żebrak tym się nie zrażał. Powracał każdego dnia, by przekazać królewskim dłoniom kolejny dar. Król przyjmował go rutynowo i odkładał jabłko natychmiast do przygotowanego na tę okazję koszyka znajdującego się blisko tronu. Były w nim wszystkie jabłka cierpliwie i pokornie przekazywane przez żebraka. Kosz był już prawie całkiem pełen.
 Pewnego dnia ulubiona królewska małpa wzięła jedno jabłko i ugryzła je, po czym plując nim, rzuciła pod nogi króla. Monarcha oniemiał z wrażenia, gdy dostrzegł wewnątrz jabłka migocącą perłę. Rozkazał natychmiast, aby otworzono wszystkie owoce z koszyka. W każdym z nich, znajdowała się taka sama perła.
 Zdumiony król kazał zaraz przywołać do siebie żebraka i zaczął go przepytywać. "Przynosiłem ci te dary, panie - odpowiedział człowiek - abyś mógł zrozumieć, że życie obdarza cię każdego dnia niezwykłym prezentem, którego ty nawet nie dostrzegasz i wyrzucasz do kosza. Wszystko dlatego, że jesteś otoczony nadmierną ilością bogactw. Najpiękniejszym ze wszystkich darów jest każdy rozpoczynający się dzień" 

  Myślę, że warto ją przeczytać... :)

...czyli

MĘŻCZYŹNI – JAK ICH POSTRZEGAMY, A JACY SĄ W RZECZYWISTOŚCI :p.

( Swoją drogą, niezły temat na pracę dyplomową z psychologii :p ).

A teraz się będę narażać kobietom :P. Zacznie się dogryzanie i mówienie, że się podlizuję facetom :P. A ja tylko próbuję ich rozgryźć i spojrzeć na świat ich oczyma. No dobra, tak naprawdę wolę stanąć po ich stronie, bo kobiety ( bez urazy proszę ;) ), są fałszywe, wścibskie i wredne ( bynajmniej wobec siebie nawzajem ;) ). A więc FACET... Facet to takie „cuś”, co musi nas utrzymywać, podnosić na duchu w ciężkich chwilach, być twardym w każdej sytuacji i umieć się zawsze zachować po ludzku. Facet to ktoś, kto przychodzi do domu z pracy i wydaje mu się, że jak ciężko harował cały dzień, to może położyć nogi na stole, pies przyniesie mu kapcie, a kobieta podstawi pod nos obiad. A gdyby ( w niektórych przypadkach ), nie bał się „wzroku żmii”, to wyrwałoby mu się jeszcze – „Kobieto, podaj piwo” :p. Co jeszcze mamy im do zarzucenia ??? A, fakt, wszystko co robi, sprowadza się do jednego – SEX !!! Ciągle tylko narzeka i ....

Dobra, dość tych oskarżeń. Nic bardziej mylnego niż to co powyżej. Stereotypy. Facet też człowiek !!! Nie zawsze musi być twardy. Nie zawsze musi być dla nas podporą !!! Nie musi nas utrzymywać. Nie zawsze musi mieć czas, by być obok. Też ma uczucia. Potrzebuje ciepła, wrażliwości, czułości i zrozumienia, czasu dla siebie... Chce być akceptowany taki, jaki jest. Chce być kochany i chce to czuć. Słowa nie wystarczą. I tu jest właśnie czas na SEX. To nie tylko jakiś tam popęd i chęć zaspokojenia go. Dzięki niemu facet czuje, że coś znaczy, że jest kochany, że jest ważny... Potrzebny... Nie tylko do harowania jak wół dla zapewnienia bytu.

Mężczyźni są wrażliwi. Oczywiście nie okazują tego, ta ich wrodzona duma ;). Ale to chyba właśnie przez te nasze stereotypy – „jaki powinien być prawdziwy mężczyzna” – boją się ośmieszenia okazując słabość, przez uzewnętrznienie swoich uczuć. Więc nie traktujmy ich jak konie pociągowe, które muszą zarabiać na życie i spełniać nasze zachcianki i wymagania typu „zachowanie wyśnionego księcia z bajki”. Szanujmy ich uczucia, bo JE MAJĄ !!! Jak my... kobiety...

To tylko takie moje przemyślenia i próby zrozumienia mężczyzn. W skrócie z resztą, inaczej byście się zanudzili :p. Nie bierzcie tego do siebie, czasami niechcący filozofuję ;). A jeszcze zaraz mi się zbierze od kobiet :p. Co mi tam, piszę co myślę, każdemu wolno mieć swoje zdanie :).

... Dorosły, dwudziestoparoletni facet. W środku jednak dziecko. Ma swojego ukochanego przyjaciela – psa. Samotny... Kocha naturę, zwierzęta, góry ponad wszystko. Ma swoje hobby. Tylko... brakuje mu czegoś. Do czegoś tęskni. Potrzebuje ciepła, czułości, wrażliwości i zainteresowania sobą. Jednak nie przyznaje się do tego na głos. Jak każdy, boi się odtrącenia. Wciąż ma nadzieję, że znajdzie... Wciąż szuka...

Ciekawe. Po co to napisałam?? Nawet go dobrze nie znam... Zbudził we mnie instynkt macierzyński ?? :D Opiekuńczość ?? :P  A może mnie zaintrygował ?? ...

Ten blog miał wyrażać mnie, więc ..... jestem szczęśliwa bo KOCHAM !!! :))))))

Chodzę i szukam. Czekam, aż natrafię na coś, co skłoni mnie do działania. Patrząc na moje życie z perspektywy czasu, mam już dość mówienia: „Boże, jak mi bardzo źle” lub „Dlaczego tak cierpię / cierpią”. Tylko ... zawsze gdy spotykam już to „coś”, co mnie motywuje i każe działać... odwracam się i odchodzę. Spuszczam głowę, by nikt nie widział mojej kolejnej porażki. Dochodzę do wniosku, że „ktoś” za długo robił wszystko za mnie, czy tego chciałam, czy też nie. Teraz boję się sama...

Minęły dwa dni. Cały czas zastanawiałam się po co tu przyszłam... Po co go założyłam? Wszystko jest jakby zaprojektowane: na środku rysunek, po obu stronach symetrycznie napisy. Po lewej, ładnie wypisane linki, poniżej krótki opis tego „kim jestem” ( czytaj: kim byłam zanim zaczęłam się dostosowywać – sobą L ). Wszystko takie poukładane... Miał odzwierciedlać mnie, a JA nie jestem poukładana !!! Może to wszystko przez przyzwyczajenie, wymagania wszystkich dookoła, by wszystko co robię i mówię, było jasne i klarowne. Przez to co robię, by być „dla nich”, czuję jakby coś we mnie zabili. Nie potrafię nawet się już wyrazić w tym co robię L. Tak... Tu na pewno nie ma MNIE...

5 minut później...

Zaczynam się chyba powoli otwierać. Może w końcu – tu – odkryję kim naprawdę jestem... Tylko... czy wtedy, gdy w końcu dotrze to „do nich” ... czy wtedy nie zostanę sama ????

Witajcie, mam do was wielką prośbę. Każdy, kto kocha zwierzęta mnie zrozumie. Na blogu gesio74.blog.pl (jest w linkach), jest notka na temat pani, która jest bardzo chora, a ma 17 psów pod swoją opieką. Powinna teraz być w szpitalu, a jednak wypisała się na własną prośbę, by się nimi opiekować :(. Jeśli możecie pomóc w jakikolwiek sposób, proszę zróbcie to. I z góry dziękuję wam za choćby przeczytanie tych notek o tych pieskach.

Kręciłam się całą noc po sieci i nie mogłam zasnąć. Znalazłam blogi i jestem ;). Zobaczymy jak mi to wyjdzie. Nie wiem po co go założyłam... Z nudów ?? Może :). A może dlatego, że każdy potrzebuje gdzieś się wygadać, a to miejsce jest do tego idealne :). Może się uda... ;). Wyjaśnię na początek, skąd tyle linków do stron o zwierzakach. Kocham je i jestem wolontariuszką :). Każdy ma swoje hobby, ja staram się pomagać zwierzaczkom jak tylko się da ;).