Carpe diem... Panta rhei...

.... to ja przez jakiś czas odżywałam ;). Dopiero teraz udało mi się jakoś sensownie poukładać sobie wszystko... Życie.... Nowe rzeczy, nowe obowiązki.... Mam jakąś dziwną zdolność przyciągania do siebie ludzi z problemami ;). Potem z nimi walczę i staram się ich odciążyć. Tak właśnie jest z moim mężem. Co nie znaczy, że to źle ;). Nie umiem żyć, jeśli nic się nie dzieje. Muszę działać. Coś robić.... Cokolwiek...Nienawidzę stagnacji, mimo iż cenię sobie spokój. To dziwne, prawda ? ;). Mówiłam - Magdalena to same sprzeczności... Co się takiego wydarzyło w moim życiu, że mnie zaskoczyło ? O tym później.... ;).

KOCHAM ŻYCIE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

A czemu ? Bo potrafi zajebiście ( przepraszam ;-) ) zaskakiwać :D.... Niczego już nie trzeba tu wyjaśniać ;-).

Jak nie miałam czasu, to nie miałam. A teraz jakoś staram się sobie wygospodarować tak czas, żeby tu zaglądać.Choroba internetowa znów powraca ? Neeee, tylko ciekawość jak wam się żyje. Dzięki bmp, że przynajmniej Ty nie zapomniałeś :*...

Zmieniając temat, ostatnio tylko mi nic nie wychodzi, czy wmawiam sobie ? Wszystko nie tak. Nie wysypiam się, z rąk wszystko leci, nic nie mogę załatwić tak, jakbym chciała. Fatum ?! Cholera by to wzięła. Idę na piwo. Albo na dwa.... Paaa...

Witam wszystkich serdecznie ;-). Już nie panna ,a mężatka ;-). Zapomniałam że mam bloga i przynajmniej tu można się wyżyć... Brakowało mi czegoś takiego. Czasem nie ma z kim porozmawiać, samopoczucie kiepskie. Tyle tylko, że czasu też nie za wiele. Jak już wcześniej gdzieś tam pisałam, pracoholizm to choroba ;-). 6 na 7 dni w tygodniu od 9.00 rano do 2.00-3.00 w nocy. I jeszcze żyję. "Na razie" jak mówi mój kochany mąż :-p. Co by tu jeszcze... ? Nie będę wam opowiadać jak to się stało, ani dlaczego. Tak PO PROSTU MIAŁO BYĆ I JUŻ ;-). Jeśli ktoś ma teraz czas i ochotę na rozmowę ( PoTOOLny, do Ciebie na przykład mówię !!! ;-) ) to jestem na czacie do 00.30. Wielka buźka od pani Magdaleny D. ;-). Czasem się pojawię... A czas jak wiecie, pojęcie względne... ;-) Paaaaaaa.....

... i Magdalena wróciła do swojej przeszłości... To nie prawda, że nic nie może odżyć na nowo... Przekonałam się :P. Jest dobrze. Jest baaaaardzo dobrze ;). Ułożyło się wszystko tak jak kiedyś tego chciałam. Magdalenka wychodzi za mąż i jest ZAJEBIŚCIE szczęśliwa :))))))). Buźka dla wszystkich ;).

Wchodzę i co widzę ? Nie ma archiwum :>. Ostatnie notki ze stycznia...  Grrrrrrr..... Cóż, bywa i tak. Nie pytam o szczegóły, bo po co... Na razie nastąpi przerwa, dość długa, w prowadzeniu bloga. Za dużo pracy i innych zajęć.... Niedługo dojdę do wniosku, że staję się pracoholiczką, a to niedobrze... ;). Pozdrowionka dla wszystkich ;).

Bez zbędnych ceregieli, wyjaśnień, i czego tam jeszcze. Jedno pytanie: jak skasować bloga ? Dziękuję za odpowiedzi ;).

Kolejna piękna bajka mojego ostatnio ulubionego pisarza, Bruna Ferrero...

Pewna księżniczka dostała na urodziny od swego narzeczonego ciężką, choć niezbyt dużą paczkę, o dziwnym okrągłym kształcie. Zaciekawiona rozpakowała szybciutko i znalazła w środku... kulę armatnią. Rozczarowana, ze złością wyrzuciła ją na podłogę. Wtedy pękła zewnętrzna czarna powłoka i ukazała się mniejsza kula w pięknym srebrzystym kolorze. Księżniczka podbiegła i ujęła ja w dłonie. Obracając ja przypadkowo przycisnęła lekko w pewnym punkcie jej powierzchnię. I oto srebrna otoczka otworzyła się, odsuwając wspaniałą, złota szkatułkę. Teraz księżniczka łatwo otworzyła złote pudełeczko, w środku którego na miękkiej czarnej materii spoczął cudowny pierścionek, połyskujący brylancikami tworzącymi dwa słowa: KOCHAM CIĘ.

Bruno Ferrero

Morał... ?

A jednak opis Sylwestra będzie...

31.12.2002 r. godz.: ok.21.00

Występują:   A. – moja mama;    J. – dzwoniący, nawalony, bełkoczący  „pan”;    B. – moja babcia;    M. – ja

Dom mojej mamy, dzwoni telefon.

B.: Słucham.

J.: Dobry wieczór, czy zastałem A.??

B.: Tak, a kto mówi?

J.: Ale mógłbym prosić??

B.: Już, moment...

A.: Tak słucham ?

J.: Dobry wieczór A.

A.: Dobry wieczór, ale kto mówi??

J.: Jak to?? Nie poznajesz mnie??

A.: Nie...

J.: To ja, J.

A.: Jaki J.???????????

J.: Nie znasz żadnego J.????????

A.: Nie , nie znam żadnego J. !!!!!!!

J.: J. B. , no co ty, A.......

A.: ( szok i chwila ciszy)....... dobry wieczór J......

J.: Chciałem Ci złożyć życzenia Noworoczne, dużo zdrowia, szczęścia, pomy.....

A.: Czy ty oszalałeś???!!! Dzwonisz do mnie o 21.00 w Sylwestra, nawalony jak  świnia po...

J.: A., nie denerwuj się tak, ja tylko życzenia chciałem...

A.: Co ty sobie w ogóle wyobrażasz???!!! Po co właściwie dzwonisz, nie pieprz mi o życzeniach !!!

J.: No jak, przecież jakiś sentyment mam, nie?? Ślub kościelny mieliśmy....

A.: ( zatkana, zszokowana i Bóg wie co jeszcze )........ ty wiesz, masz tupet, po 15 latach dzwonisz do mnie i 

      mówisz mi o sentymentach ??!!

J.: Po 19, nie po 15....

A.: ..............

J.: Jest tam gdzieś koło Ciebie M. ?????

A.: Nie ma, nie mieszka tu już, ma swoje życie, jest dorosła....

J.: Szkoda.....

A.: .............

J.: A wiesz co A. ?? Ja codziennie przejeżdżam koło Ciebie. Co byś powiedziała gdybym przyszedł kiedyś Cię

     odwiedzić?? Zamknęła byś mi drzwi przed nosem??

A.: ( kolejny szok i brak słów )..........  No...... nie, chyba nie....

J.: To ja przyjdę.... Dobranoc....

A.: Dobranoc....

Mój ojciec zadzwonił do mojej mamy po 19 latach... O sobie usłyszałam tylko „szkoda”...

04.01.2003 r.

sobota, godz.: 20.00, cotygodniowa wizyta u mamy....

Po wysłuchaniu opowieści o telefonie w Sylwestra, zaskoczona spytałam: „ Mój tato? Zadzwonił do Ciebie????”. W odpowiedzi usłyszałam: „ Jaki to tato, nie mów tak, to tylko biologia, nic więcej, drobny epizod w moim życiu...”.

Więc pozostałam „drobnym epizodem” oraz „szkoda, że już tu nie mieszka”.... Zwykle dogaduję się z mamą, nawet bardzo dobrze nam to idzie, odkąd to mój 18-letni brat zamienił się ze mną miejscami i to on jest teraz czarną owcą w rodzinie. Ja zostałam tą „grzeczną, dobrą i ułożoną, dostosowaną już do życia i dorosłych rozmów”. Jeśli chodzi o ten temat.... chyba nie chcę go już nigdy zaczynać. Przykro być tylko epizodem... A ojca i tak kocham. Chyba mam coś po nim – skłonność do sentymentów... ;). Poza tym, nie umiem nie wybaczać...

A mój Sylwester?? Spędziłam go przed telewizorem na zmianę z monitorem, w towarzystwie klnącego na cały świat faceta, oraz kota mruczącego mi na kolanach. Jedyna pociecha, nie licząc pół litra, które w końcu pozwoliło mi pójść spać, po obejrzeniu dna :P. Tak, tak, piłam sama do siebie i było mi z tym dobrze ( powiedzmy ;P ). Ale jak mi to wejdzie w nałóg.... A coś ostatnio pomaga :P. ( bmp, ratunku, czy to jest zaraźliwe?? :P. ). Ok., a teraz może w końcu uda mi się zasnąć, jeszcze dziś nie spałam... Dobranoc ;)

Opisu Sylwestra nie będzie... Nie trzeba :P. Ale będzie za to o mojej głupocie. Chodzę sobie tak po necie, w nocy zwykle, tak najmilej, najciszej. Znajduję rzeczy, które nie koniecznie znaleźć chciałam. Czytam o smutku ludzi, o ich zmartwieniach, o chęci zakończenia swojego „pieprzonego życia” ... Zastanawiam się czemu?? Czemu stracili sens? Czemu nie mają już siły walczyć? Czy to jest takie trudne? Dlaczego już nie chcą... Dlaczego odchodzą... Czytam o tym, jak ktoś mówi, że „odchodzi dziś”, jutro już go nie będzie... I zastanawiam się czy, gdy jutro włączę telewizor, nie usłyszę „kolejna osoba popełniła samobójstwo...”. Tak wiele pytań. Tak mało odpowiedzi. Nieznani ludzie, obcy przecież... I ja mam swoje problemy, ale w takich momentach wydają mi się błahe... Gdy ktoś młody mówi o śmierci...  Czemu nie potrafię przejść obok nich obojętnie i powiedzieć „ nie chcesz żyć? Pomogę ci skoczyć...” Nie potrafię. Tej umiejętności nie dostałam jak przydzielali.  Zawsze w takich miejscach zostawiam swojego maila... Czasami piszą... Głupie??